Maandag 16 september - Mindo - Bicok lodge

We zijn opgeschoven naar Bicok lodge, net aan de rand van het dorpje Mindo. Eigenaar is Frans en dat zie je terug in de accenten. Fraai, sfeervol, beetje bovengemiddeld qua prijs, maar alles is perfect, beter dan in de vorige lodges. Ontbijt, het appartement, de bedden en er is een zwembad. Er zijn alleen veel minder vogeltjes dan in de vorige lodges. You can’t have it all.

We hebben een tasje vol wasgoed ingeleverd en krijgen dat keurig gewassen terug bij de receptie. Na het ontbijt vertrekken we met bestemming ‘Cotopaxi’, de vulkaan die je van heel ver kunt zien met zijn besneeuwde top. I.e. Als het niet bewolkt is, want dat is het vaak.

De rit gaat weer over Quito, je moet in dit land al blij zijn als er een (goede) weg is van A naar B, een alternatieve route is er vaak domweg niet. We hebben tevoren redelijk een beeld gevormd van de route, boven Quite is het zaak de Simon Bolivar aan te houden, beter bekend als de Pan American Highway. Het is relatief rustig. Langs de weg wemelt het van de verkopers van van alles en nog wat. IJs in een soort crèmevorm, sinaasappelen, hoeden, poncho’s, flesjes drinken, noten, bedenk het maar. Vaak staan de verkopers half op de rechterbaan met ware doodsverachting met vlaggen te zwaaien om automobilisten te verleiden iets te kopen. Bij stoplichten lopen ze tussen de rijen door en als het weer begint te rijden zoeken ze een heenkomen. Er staan opvallend veel kruizen langs de snelweg. Zou er een verband zijn....

Niet alleen mensen vind je op of langs de snelweg. Koeien, ezels, kalveren, kippen en veel honden lopen langs het verkeer dat over drie banen scheurt. De weg is 6-baans, maar de meest rechtse baan is meestal gestremd door vrachtwagens en bussen die onderweg iets laden of lossen, het is dus zaak niet achter een bus te hangen, want als die stopt laat niemand je er tussen. Het is hier ieder voor zich en de claxon wordt goed gebruikt.

Via onze Deense vrienden hebben we een adres van een Haciënda vlak tegen het Cotopaxi NP. De weg er heen loopt via Machachi, een iets grote plaats die we vlot bereiken. Waze routeplanner leidt ons uit het dorp over een kasseien weg die zo slecht is dat zelf lopen moeilijk is, maar het is de enige weg. Om zeker te zijn dat we niet voor ‘Jan met de korte achternaam’ over deze weg gaan rijden we eerst even weer het centrum in, op zoek naar in informatiepunt of internet. Dat lukt bij een verbazend goede pizzeria. Petra is nog steeds niet 100%, ik neem een erg goede Hawaï pizza medium. De mensen bedienen ons al sparen we vorsten. We krijgen internettoegang en met handen en voeten duiden we wat we graag willen. Inderdaad moeten we die kasseienden omhoog naar haciënda El Porvenir.

100 meter gaat wel, vooruit een kilometer likt ook wel, maar meer dan 13 kilometer over kasseien die vaak ook nog compleet weggereden zijn en schots en scheef in de weg liggen is een opgave. De auto raakt meer dan eens de grond en dreigt even helemaal op een grote steen te blijven hangen. Handmatig plaveien we het wegdek en gaan weer verder. Als we eindelijk een bord ‘El porvenir’ op een hek zien staan rijden we zonder verder te kijken links de oprijlaan in. Daar staat een soort moderne boerderij met grote voersilo’s en stallen, maar geen lodge. Dan maar iets verder rijden. Ook niks, nog verder de weilanden in, het begint ook al te schemeren en we rijden al ruim anderhalf uur over deze slechte weg. Uiteindelijk staan we ergens midden op een enorme bergweide en in geen velden of wegen een lodge. Terug dus maar naar het hek. Petra vreest dat het ook wel eens dicht kan zij gedaan, maandag valt mee. Iets verder dan het eerst ‘El Porvenir’ staat een tweede bord met dezelfde tekst maar nu betreft het de lodge, het is nog een kilometer verder. Blijkt dat de oorspronkelijk haciënda is opgesplitst in de familie en allen kinderen een deel hebben gekregen. Een de boerderij, de ander de lodge, zelfde namen.

De uiteindelijk lodge doet erg oud maar ook erg sfeervol aan. Grote kamers, enorme bedden, een knusse woonkamer met open haard en boeken. We krijgen een welkomstdrankje, lezen nog wat en als we uiteindelijk het bed opzoeken blijken daar twee warme kruiken in te liggen. Niet helemaal overbodig, het is buiten erg koud, je zit hier op bijna 4 kilometer hoogte.