Zondag 15 september - Mindo - vrijdag 13 september

Vroeg op, 6 uur. Weer is goed, birds are singing. Maar waarheen. Gewoon op de bonnefooi maar in de auto, alles mee voor foto’s.

Mindo is niet heel groot qua centrum en als je de restaurants weghaalt is er bijna niets over. Doet wel gezellig aan. Er is een ondefinieerbare valkachtige actief en een paar snowy egrets. Verder weinig. Onderweg doet een lijsterachtige (..) zich tegoed aan een plant en laat zich gewillig fotograferen. Ik baal ervan dat. In vogelgidsen niet verder gaan dan tot de orde van de spechten en dus vrijwel alle zangvogels missen. In quito al gekeken voor beter, maar in Spaans en veel te duur.

ben rond 8:15 terug voor ontbijt. We vertrekken naar een andere lodge, nog niet bekend welke. Even inpakken, maar waar zijn de autosleutels.....  oooh nee. Op de achterbank en de auto is afgesloten. Dit is zo’n model uit 1587 met handmatige bediening voor alles. Er zit nog net geen slinger op om te starten. In de haast had ik dus de knopjes naar beneden gedaan en de deuren dichtgedaan. Stupid me. Gelukkig is het blik niet al te sterk en met wat kracht krijgen we ruimte tussen dak en deur waar een touw,  een tak en een tweede tak doorheen passen. Maar dan. Touw om de knop zien te krijgen en dan een lus dichttrekken. Mooi bedacht, uitvoering is onvoldoende. Dan komen mr. en mrs. rummikub langslopen. Hij zal proberen iets stevigers van ijzer te krijgen, wij blijven pielen. Na tien minuten komen ze terug met een bos prikkeldraad, daar maken we een soort draad van met een bocht er aan en na tien minuten weet de man ineens de knop omhoog te krijgen en gaat de deur weer open. We staan alle vier te juichen. Snel inpakken en naar de tree-house lodge op zoek.

Maar eerst tanken. In Mido zelf is niks, je moet terug naar de hoofdweg en dat blijkt al met al toch een dikke twintig kilometer. De prijs van benzine lijkt eerst hoog, 1,85 USD, maar men rekent hier in gallons. En dus is het omgerekend naar euro’s en liters een slordige 44 cent. Dat is lang geleden dat ik dat voor het laatst gezien heb. 

De lodge is redelijk snel gevonden. De eigenaresse is heel enthousiast en toont ons de beide zelfgebouwde hutten hoog in een enorme boom. Bovenin valt wat tegen, het is erg tochtig en om er te komen moet je een avontuurlijke klim doen, langs wat touwladders en bruggen.

Zij spreekt heel enthousiast, vooral onverstaanbaar Spaans en een paar woorden Frans. Maar ze heeft een App op de telefoon waar ze moeiteloos tien hele zinnen inspreekt en op de App komt de vertaling. Eerst nog even in het Japans maar als de dochter uitleg dat Holland iets anders is dan Nippon komt het goed

De tweede hut is beter dan de eerste maar op het terrein staan ook ‘normale’ hutten, alleen moet ze die even schoonmaken nog. Prima, kunnen wij intussen mooi naar de vele kolibries kijken die in de tuin rondvliegen en gretig naar de voederautomaten komen. Verderop barbets en tanagers, vliegenvangers en meer vliegend vertier. Dit is wel een mooi plekkie.

Bakje leut erbij, al is dat echt bocht in dit land. Maar na een dik uur mogen we de hut in gebruik nemen. De grootste die we tot dan gehad hebben., niet per ze de mooiste, maar de omgeving maakt veel goed. Prijs is stevig, incl. ontbijt 70 dollar. Ontbijt stelt niks voor blijkt later. 

Het is een kleretoer om van die kolibries een foto te schieten. Niet als ze op de rand van de voederbak zitten natuurlijk, dat is makkelijk, maar vol in de lucht is different koek. Als wespen rond je hoofd schieten ze van links naar rechts of zijn verdwenen eer je boe kunt zeggen. Bij een paar lukt het.

We gaan nog even downtown, maar het begint zachtjes te regenen. We wilden een lodge zoeken waar we de naam van hebben en de referentie dat het een heel goede gids heeft.  Mindo Lindo. Op de site geen adres. Bij de VVV geen duidelijke aanwijzing, onderweg van hot naar her gestuurd, maar we vinden het niet. Intussen regent het steeds harder en zodanig dat we afzien van de geplande nightwalk. Jammer, morgen weer een dag