Zondag 29 september - dagtocht Bartolome

De dag begint vroeg, om 6 uur moeten we klaarstaan voor hotel Peregrina en worden opgehaald voor een dagtoer. Eerst met een grote bus naar de Noordkant van het eiland Santa Cruz, dan in een boot die in ca. 2 uren naar het eiland Santiago vaart en vlak daarbij liggen 2 kleinere en onbewoonde eilandjes. Een ervan is Santa Cruz. De gids is een jonge vent die redelijk Engels brabbelt, alleen snel en hij slikt wat woorden in. Verder is er een buschauffeur, een kapitein van de grote boot, een bootsman, een kok en nog een hulpje. Kortom veel personeel, elk met een eigen taak voor een stuk of 15 gasten. De grote boot, de Altamar, is een vrij luxe jacht uit de C-klasse van Abramovitsj, maar voor ons ruim voldoende. Je kunt op het achterdek, binnen en boven bij de kapitein zitten. We kiezen voor boven, ruim zicht.

Na ongeveer een uur varen we langs Daphne minor, wat al snel doet vermoeden dat er ook een Daphne major zal zijn. Klopt. Beide zijn oude,uitgedoofde vulkanen en als zodanig nog goed herkenbaar, maar je ziet dat ze langzamerhand in elkaar zakken. Niet veel meer dan een enorme stenen puist in een grote oceaan en huisvesting voor de Nasca Jan-van-Gent en de blauwvoet Jan-van-Gent. Die laatste lijkt met zijn voeten in een emmer blauwe verf hebben gestaan, onwerkelijke kleuren. Verder nog roodsnavelkeerkringvogels (tropical birds) en fregatvogels, paar zeeleeuwen, vorkstaartmeeuwen en shearwaters (pijlstormvogels) 

Maakt de dag al bijna goed. Als we Daphne minor achter ons laten vertelt de gids dat zich onderweg naar Bartolome vaak manta-ray’s Laten zien die aan de oppervlakte komen. En ja hoor, iets verder heel veel van die enorme grote manta’s die schijnbaar spelen met het water en hun enorme ‘vleugels’ uitslaan waarbij de tip boven water uitkomt. Prachtig gezicht van deze enorme dieren. Met een spanwijdte van ruim 4 meter is dit nog niet de grootste, er is een ook een soort die tot ruim 6 meter komt, maar die zien we niet. Dit is toch wel kicken.

Uiteindelijk bereiken we we Sullivan beach, een kleine baai en hier liggen meerdere boten in de buurt. Kennelijk een geliefd plekje. De boot ankert een meter of 30 uit de kust, het is daar dan nog ruim 5 meter diep. Waar we eerder voeren gaven de meters een diepte van ruim 300 meter aan tussen de rotspunten.

De uitrustingen om te snorkelen komen tevoorschijn, wij liggen als eerste in het water. Er is een Italiaans stel mee dat zich wat afzijdig houdt. Volgens mij verstaan ze geen woord Engels en spreken ze het nog minder. Als de gis iets uitleg praten ze er gewoon doorheen tegen elkaar in het Italiaans. Ik heb het al nooit zo op die vogelvreters, maar dit stel is er weer een voorbeeld van. Ariverdecci por favor.

Veel moois te zien onder water, als ik wat naar dieper water ga zelfs een vrij grote witpuntrifhaai. Even heb je dan het gevoel van “we gaan toch niet naar de haaien”, maar het dier heeft heel andere belangstelling gelukkig.

op het strand speelt een Galapagos scholekster met een krab, de strijd is eigenlijk al beslecht in het voordeel van de eerste en de tweede ligt in stukjes tussen de rotsen. Verderop een lavareiger die behoedzaam tussen de lavastenen zoekt naar kleine visjes en vliegen. 

Na een goed uur worden we terug aan boord verwacht en varen een klein stukje om het eiland heen naar een steiger die de startplaats is voor een toch naar de top van Bartolome. Onderweg vertelt de gids een duidelijk verhaal over het ontstaan van vulkanen en van Galapagos. Er is een hotspot waar magma vanuit het binnenste van. Aarde door de korst omhoog komt. Dat moet ergens onder het eiland Fernandino zijn. Dat is ook het jongste eiland, nog maar een paar honderdduizend jaar oud. Piepjong eigenlijk op geologisch schaal. Omdat de aardkorsten verschuiven verschuiven ook de eilanden van de Galapagos archipel in oostelijk richting op de Nazca plaat en in zuidelijke richting op een andere plaat, reden waarom ze wat gespreid door het gebied liggen. Helemaal in het oosten ligt nu SAN Cristobal, hier op is helemaal geen vulkanische activiteit meer, alle vulkanen hebben de connectie metde hotspot verloren en zijn uitgedoofd. Dit is ook geval op Santa cRuz dat iets jonger is ( ca. 3 mio jaar en Cristobal nog een miljoen jaar erbij, vooruit). De platen zijn met een snelheid van 5 tot 7 centimeter per jaar onder Zuid Amerika door, reden dat er iedere zoveel jaar een flinke aardbeving voorkomt op het continent, niet op Galapagos. Daar heb je alleen vulkaan uitbarstingen, op Fernandino en nog op Isabela. 

Uiteindelijk doven de vulkanen uit als ze verder van de hotspot af raken en als ze zijn uitgedoofd afzakken ze in, eroderen door de wind en de zee en zullen uiteindelijk weer geheel verdwijnen. Dat duurt een paar jaar, misschien wel 8 miljoen jaar en ik ben bang dat we dat biet meemaken op deze reis, want we zijn met een weekje al weer thuis. Wat is een mensenleven op geologische schaal?

De uitzichten vanaf Bartolome zijn echt geweldig. We hebben heel wat gezien in Afrika en Nieuw Zeeland, maar dit mag er ook zijn. Bijzondere natuur, bizar landschap.

We dalen weer af, gaan terug aan boord en hebben een lunch. Hoe kan het ook anders... met vis. Dus eigenlijk hebben we geen lunch, tot men een oud blikje knakworsten vindt. Dat gaat koud naar binnen, hier weet men niet dat knakworsten warm horen te worden geserveerd...

De terugweg is de zee wat ruiger, hogere golven en minder dieren te zien. Uiteindelijk zijn we rond 17 uur weer terug in het hotelletje, voldaan. Nog even wat eten in een leuk tentje in de hoofdstraat. Veel stelt het niet voor, maar het smaakt goed.