Dinsdag 17 september - Cotopaxi NP

Het ontbijt is de haciënda is voortreffelijk. Er zijn vier Engelse gasten die we verdenken van Brexit betrokkenheid. Aan hun taalgebruik te horen zijn het echte Victorians die liefst een corridor om hun prachtige, geweldige, niet te overtreffen UK leggen.

We pakken de auto is maar vertrekken nog niet, je kunt in de omgeving een paar mooie routes wandelen. Dat valt heus niet mee op deze hoogte. Vlak terrein en naar beneden lukt wel, maar zodra het ligt stijgt, sta je na vijf stappen te hijgen als een bovengemiddelde astmapatiënt. We gaan ervan uit dat het ligt aan de grote hoogte en ijle lucht, met onze conditie is immers niks mis. Er staan wat paarden en lama’s en op enig moment zien we boven ons hoofd iets dat lijkt op..... zou het werkelijk zo zijn?? Die is immers zeldzaam en laat zich moeilijk spotten..... is dit echt de Andean Condor. Jawel en zelfs twee cirkelen even boven onze hoofden. Vlug een paar foto’s want ander gelooft niemand je.

Eenmaal terug bij de haciënda laat ik de foto’s zien aan de bedrijfsleider en hij bevestigt mijn vermoeden nadat ie eerst veen twijfelt. Op een paar foto’s is duidelijk de kale kop te zien met de witte nekring. Vogel lijkt wel wat op de fotograaf in dit verhaal dus.

Tevreden rijden we verder en de slechte weg voert uiteindelijk naar de toegangspoort van het Cotopaxi NP waar we erg vriendelijk worden doorgelaten. Het kost een Oreokoekje, maar dat is niet erg. Het park is een maanlandschap, kaal met overal grote stenen. Van vele meters in diameter tot kleinere rotsblokken en schijnbaar neergegooid tijdens een uitbarsting. De Cotopaxi laat zich niet heel mooi zien, dat was eerder vandaag beter. Er leidt een weg de vulkaan op die we een tijd volgen. De auto kreunt en steunt en de weg is slecht. Halverwege keren we om. Bij de top komen we toch niet, de weg stopt ergens een kilometer lager of zo. We rijden verder naar een meer met wat ‘nieuwe’ vogels zoals de Andean Coot, een Amerikaanse taling en wat kanoeten. 

De dag vordert, wij rijden het park uit naar Latacunga waar we bij een door KFC vi internet een nieuwe lodge zoeken. Het oog valt op Llullulama lodge in Isinlivi, een leuke hostel die de reisorganisator ook al had aanbevolen. Vanuit de lodge kun je tal van hikes ondernemen.

We moeten volgens Waze een klein stukje terug langs de Pan American Highway en dan links de binnenlanden in. Probleem is dat zaken als tunnels en viaducten geen gemeengoed zijn in Ecuador. En op een 6 baan weg sla je niet snel linksaf. We gaan daaro op enig moment rechts in de hoop dat ergens een weg ons naar de andere kant brengt.... helaas. Met een manoeuvre die mij in NL waarschijnlijk twee maanden eenzame opsluiting met uitsluitend water en brood had opgeleverd steek ik toch crisscross de weg over, zoals dat alleen hier kan. Een brommer achter mij doet hetzelfde, goed voorbeeld doet goed volgen. Men kijkt het nergens van op. Vlakbij Latagunga zagen we eerder een kleine inheems vrouwtje met een kudde van ca. 8 koeien de snelweg oversteken. Verkeer stopt even, toetert wat en gaat weer verder. De drie koeienvlaaien op het asfalt zijn de enige getuigen van het incident. 

De lodge wordt gevonden en is een schot in de roos. Mooi prijsje en inclusief alles. Ontbijt, diner. We krijgen een eigen hokje op het terrein met badkamer, balkon en zelfs open haard. Toilet is bijzonder. Het is een waterarme streek en daarom zijn het hier toiletten zonder waterspoeling, maar met houtkrullen kun je bedekken wat er is gepresteerd. Het werkt.

Geweldige gasten uit vele landen, USA, NZ, Duitsland, België, Frankrijk, sommige in een groep of samen, anderen helemaal alleen. Iedereen met een eigen verhaal. Engels is de voertaal en dat gaat steeds makkelijker. Eten is hier goed, sfeer nog beter.