Dinsdag 1 oktober - San Cristobal

Vandaag een excursie naar ISLA Lobos, heel dicht op de kust van San Cristobal. Vroeg ontbijtje is goed, maar zeer standaard. Twee scrambled eggs, beetje boter, beetje mierzoete jam en vier croissants die onder een wals hebben gelegen en vervolgens in een broodrooster definitief verwerkt tot iets bijna oneetbaars. Zet mensen een tijdje op een eiland en ze verzinnen de gekste dingen. Koffie is goed. Dit hostel heeft een keuken voor eigen gebruik, dus als die koffie een beetje goed is kunnen we iets inhalen van de afgelopen weken op koffiegebied.

Half acht stipt staan we in een klein kantoortje - noem het beter een garage - van reisorganisatie martourgal. Drie mannen zitten voor de deur en spreken louter Spaans. Uit wat ze tegen ons zeggen maken we eerst op dat het nog niet open is en dat we tot 8 uur moeten wachten. Vreemd, gister werd nog gezegd dat we half acht stipt er moesten zijn. Een van de mannen pakt echter een sleuteltje en de rolluiken gaan open. We krijgen snorkelspullen en Petra ook een wetsuit. Het water is in deze periode relatief koud agv de Humboldtstroming die begint rond deze tijd van het jaar. Die voert koud water aan uit het Antarctisch gebied. Voordeel is dat het koude water heel veel voedsel bevat, algen, plankton, krill en dus veel visjes, vissen en al het andere gespuis. Water is ca. 19 graden en ja, dat is redelijk fris. 

Maar eerst gaan we lopen op het eiland. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want nergens is het vlak, overal moet je voorzichtig je voetjes neerzetten om niet om te kukelen. Vooral met een zware rugtas vol optica is dat lastig. En als je valt is het erg pijnlijk, lavapuin is ruw, stekelig en gemeen.

Maar het is wel de moeite waard. Direct zien we een jonge fregatvogels zitten op nog geen meter van het pad. Voor niks en niemand bang, alsof hij jaren met mensen heeft geknikkerd en gebiljart. Hij heeft net zo veel belangstelling voor ons als wij voor hem. Overal rond ons cirkelen fregatten, twee soorten die als twee druppels water op elkaar lijken. De magnificent- en de common frigate bird. Indrukwekkend met een spanwijdte van ca. 2,5 meter. De mannetjes blazen, als ze op zoek zijn naar echte liefde, een enorme rode keelzak op, zo groot dat hun hoofd er door achterover gaat. We zien een paar die willen imponeren. Het nest is niet meer dan een paar twijgen in een klein struikje op 2 meter hoogte. Predatie is er niet, hooguit kannibalisme. Fregatten jatten voedsel van de genten en pelikanen door ze op te jagen waarbij ze voedsel laten vallen. Zelf kunnen ze niet het water in, in tegenstelling tot die andere twee genoemde soorten. Die duiken beide als torpedo’s het water in, op zoek naar sardines en al het andere kleine spul.

Weer iets verder de Blue footed booby’s die uniek zijn voor de Galapagos. Ook totaal tam. Dat is bijzonder en heel uniek hier. Alle dieren op Galapagos leven zonder angst voor mensen of andere dieren. Je kunt ze benaderen tot vlakbij, aangeraden wordt twee meter. Niet verstoren, niet voeren, niet aaien. Bewonderen!! De zeeleeuwen liggen iets verder, moeders met jong. Eentje is net geboren en schreeuwt moord en brand. De helft van de placenta hangt er nog aan alleen moeder is, denken we, even naar het gemeentehuis om de registratie te doen, want het jong is alleen en al de andere moeders voelen niks voor een foster parent rol.

Na anderhalf uur slenteren en vooral veel foto’s maken wordt het tijd om te gaan snorkelen. De gids ziet er nog het meest tegenop, tegen het koude water. Maar hij springt wel als eerste. Ik als tweede. Net doen of het niet bestaat, koud water. Maar het is wel fris. Petra is blij met haar wetsuit en we zien deze tocht ook veel. Enorme scholen sardines, alsof het nooit weer ophoudt, de hele rotswand langs, echt miljoenen. Wat grotere papagaaivissen en een paar Sting-Rays. De grootste is meer dan een meter in doorsnee. Vooral niet aankomen, ik wil niet eindigen als Steve Irwin.

Er duikt ook een zeehond naast ons op, die wil spelen. Hij houdt het snel voor gezien helaas. Na een uurtje gaat iedereen uit het water, de boot weer in en gaat het richting een nabijgelegen bounty strandje. De meesten willen opwarmen, samen met een NL gast ga ik nog even snorkelen. Ook hier eenzelfde decor onder water. Je kunt hier uren vermaak hebben, de kou neem je voor lief. Rond 14uur zijn we terug in de haven en is de middag voor onszelf. Een douche en dan nog naar twee nabijgelegen strandjes om de zon in de zee te zien zinken. Op beide stranden ‘vechten’ mens en zeehond om de mooiste plekken, vaak wint de laatste. Meestal liggen ze vlak naast elkaar met de aangegeven afstand er tussen. Geen enkele wanklank of je moet de wat onsmakelijke geluiden die zeehonden in onze oren maken als zodanig opvatten.

Maar dat is flauw, zij waren hier eerst, ze laten geen rommel achter en ze lijken misschien een beetje stumperig op de wal, eenmalig het water zijn het kunstenaars in hun element.

Tegen de avond wordt het iets kouder, we gaan snel even langs het hostel om een lange broek en een vestje aan te trekken en dan een restaurant proberen te vinden. Dat lukt uiteindelijk. Bijna allemaal serveren ze het zelfde. Seafood, pizza of een andere Italiaanse variant en pollo of beef. Vegetarisch is ook altijd aanwezig, wordt gewoon het vlees weggelaten. Wel zo makkelijk.

Voor het restaurant vindt een zeeleeuw een slaapplek langs de stoep, op de weg. Zal wel een schooier zijn, of aan de drank geweest....