Vrijdag 27 september - Isabela

Vandaag een half-day tour naar het eilandje Tintereros, vlak tegen de haven aan in principe, maar je moet met een bootje. We worden stuk voor stuk opgehaald door een enorm oud vrachtwagentje met achterop een paar banken getimmerd. Het rookt, het piept, het kraakt en we moeten kennelijk 6 keer door het hele dorpje heen. Een stel lijkt niet te komen opdagen, we rijden drie keer langs het hotel om te vragen. Verderop rijdt een vrouwtje tweehonderd mee, stapt weer uit, we wachten even en rijden dan door. Schrijver dezes zal het nooit duidelijk worden welke rol zij speelde in dit verhaal. De tour bestaat uit drie delen. Lopen op eiland met vulkanisch gesteente (lava), varen en vogelspotten en we kunnen zwemmen/snorkelen. Doen we dat eerst, dat zwemmen we met green turtles, doen we dan als laatste dan is de kans op witpuntrifhaaien het grootst, 100%.

het wordt het laatste. We zien de Galapagos pinguïn, fregatvogels, booby’s (vogels..), maar al snel gaan we aan land waar je letterlijk over lava loopt. Dat ligt daar al een paar honderdduizend jaar, maar het lijkt vers. De punten steken in één richting wat omhoog, als waren ze opgewaaid. Aan de zuidzijde zijn ze wit, daar zitten lichenen op, aan de andere kant zijn ze bruin. Als je er tussen loopt en je kijkt links is het landschap wit, kijk je in de andere richting, dan is het asgrauw. Er lopen heel veel marine iguanes, er kruipen honderden krabben over de rotsen en her en der speelt een zeeleeuw. Het pad is iets verderop afgesloten, een alpha mannetje zeeleeuw heeft hier zijn territorium en je komt er niet langs zonder mot met hem. Geen goede optie. We lopen terug, gaan weer in de boot en de snorkelspullen komen uit de tas. Onder water is het ook een grote rotspartij, grillig en met heel veel kanalen waar ooit lava doorheen moet zijn gestroomd. In die kanalen van net een meter breed en met wanden van wel 4 meter hoog liggen tientallen haaien, sommige zijn anderhalve meter of twee meter lang. Maar ze slapen en al zou je een hand in de bek steken, ze doen je niks. Ze eten inktvissen en dat soort dieren. Zij wel.

Het wemelt onder water van het leven en doet je beseffen dat er in dit natte universum nog heel veel moois is dat we nauwelijks kennen. Vissen in alle kleuren en maten.

Rond de lunch is de pret voorbij en gaan we huiswaarts, we laten de rijtoer in de gammele koets even schieten en lopen naar huis, gaat drie keer sneller en ruikt beter. Dat is wel een dingetje aan Ecuador, veel auto’s hier hebben kennelijk een slechte verbranding. Ze zijn doorgaans wat ouder en als het kan dan rijdt het nog. De lucht is in de sierra natuurlijk veel ijler, dat moet gevolgen hebben voor het mengsel en de wegen zijn nooit vlak en vol hobbels en gaten waardoor je nooit in een tempo rijdt. Schone lucht is ook hier een schaars artikel. Op Santa Cruz zien we overigens een paar kleine elektrisch autootjes, type invalidenkarretje. 

De middag op Isabela is vrij in te vullen. We besluiten een lange wandeling langs het strand te maken, langs het kerkhofje, er zijn een paar lavatunnels die ontstaan als lava uit de vulkaan stroomt en de bovenste laag hiervan stolt aan de koudere lucht erboven. Binnenin blijft de lava stromen en als uiteindelijk de storm lava op is stroomt het laatste eruit en ontstaat een soort natuurlijke tunnel die in diameter varieert van enkele tientallen centimeters tot soms meer dan 5 meter. Soms stort het dak in en kun je zo naar binnen kruipen. De meeste tunnels zijn al heel oud, maar ze ontstaan ook nu nog bij nieuwe uitbarstingen.

In de brakwater poelen drijven wat eenden en er staat een verdwaalde reiger. Vlakbij het dorp is een uitgebreider gebied waar roze flamingo's en de Galapagos moorden zitten.

Tegen de avond zijn we terug, het is een pittig stukje wandelen en we krijgen trek. Het wordt dezelfde gelegenheid als gister. Wat goed is moet je niet veranderen. Dit keer een pizza. Je kunt ze bestellen voor 1, 2 of meer personen en daarmee wordt ie groter en duurder. Wordt is slices gebracht. Family pizza, zie je overal.