Zaterdag 21 september - Riobamba en Chimbarazo

Het ontbijt in Primavera is slecht. De serveerster is niet de meest efficiënte. Ze brengt eerst bestek, moet dan even denken, dan komen de glazen. Pauze. Dan een bordje. Of ja een lepeltje. Ze schenkt heet water in twee koppen, mag je zelf tot thee of koffie maken. Uiteindelijk komt er iets dat lijkt op een broodje, er ligt wat boter naast en ze brengt als ultieme daad een kommetje met een heel klein beetje fruit en een theelepeltje yoghurt er bij. Het is dat een andere gast er op wijst dat de dagelijkse huevos ontbreken, anders waren onze eieren er bij ingeschoten. Nu komen die met ti minuten vertraging. Het is vakantie, geen stress.

Riobamba is het noemen niet waard vinden we. Stad met heel veel huisjes die nooit af zijn, betonnen muren, betonijzer op de daken, vies stoepje ervoor, rotzooi tegen het huis.

Het verkeer levert enorm veel herrie en vieze dampen, je hebt echt het idee dat je beter je hele leven een pakje per dag kunt roken dan een paar uren in een grote stad in Ecuador rondlopen.

We gaan weer de Chimbarazo op. Een mooie rit. Het lijkt onherbergzaam, maar tegelijk ook niet. Heel anders dan op de Cotopaxi. De grond is van allemaal los zand in diverse kleuren. Omdat het stevig waait blaast het zand over de weg en dat voel je.

Nog helemaal aan het begin van de rit zie ik een weiland meer dan 15 mensen staan, zeker 200 verwijderd. Wat doen die toch? Verrekijker erbij en ja warempel, ze slachten een koe, midden in het weiland. Andere koeien grazen gewoon door, kennelijk zich niet bewust met wat er met de familie is gebeurd. Mannen lopen rond, vrouwen sjouwen met enorme lappen vlees en botten tussen zich in naar wat een weggetje lijkt, dat zal vervoer zijn. Op enig sjouwen twee vrouwen met de grote koeienkop tussen zich in naar de weg.

Kennelijk is dit de wijze waarop geslacht wordt in dit soort dorpen en neemt iedereen een deel mee.

Vicuñas grazen op de enorme vlaktes het laatste beetje gras weg. Het is buiten redelijk fris, maar grappig genoeg voelt het zand warm aan. We zien een lel-caracara (Phalcoboenus carunculatus) die mooi poseert voor de fotograaf. Iets verder is een toeristisch infopunt. Je moet jezelf registreren met naam en paspoortnummer. Ik vul maar wat is, geen zin om dat allemaal op te zoeken, wat een onzin. Verborgen werkloosheid.

In de middag gaan we terug over Riobamba richting Alausi, treintjes kijken. Alausi doet wel gezellig aan. Petra heeft de community lodge op het oog en dat is geen verkeerde keus zo zal blijken. De eigenaar is een marathonloper en als wij vertellen dat we ooit ook een halve marathon hebben gedaan kunnen we niet meer kapot. De kamer is goed, het ontbijt en en entourage prima. In de keuken zit een Nederlandse vrouw die wat background info heeft over Ecuador. Ze heeft er jaren gewoond met haar gezin en ontwikkelingswerk gedaan in de omgeving van Riobamba. Toeval.

het treinstation waar we morgen moeten zijn ligt op 50 meter van het hostel, dus de auto krijgt even rust. Met een paar servetjes maak ik zelfs het interieur een beetje schoon. Niet dat het helpt, er ligt een duimlaag stof op alles. Als je de deur dichtslaat begin je te hoesten. Het is echt erg. Hoe kan iemand in bijna twee weken een autootje zo te gronde richten. Maar hij rijdt nog wel.

Alausi is best aardig, we zoeken tegen de avond een restaurant, maar behalve wat smoezelige tentjes is er niet direct iets dat wordt gezien als aanvaardbaar.

”Best restaurants in Alausi” toont een pizzeria en uiteindelijk vinden we die op een plek waar je niet zou zoeken. Toch makkelijk dat internet. Ze hebben een familie pizza voor 13 dollar. onze familie bestaat uit slechts twee personen maar het smaakt prima en is ruim voldoende. Flesje bier is hier direct 600 ml. Dus dat delen we maar even eerst. In Alausi is het het druk op straat, het is zaterdagavond en iedereen ziet er piekfijn uit, naar lokale maatstaven. Veel gekleurde poncho’s, rokjes, hoeden, sjaals, mutsen. Kinderen en ouderen door elkaar. Een meisje van misschien 15 jaar draagt een kindje op de rug, ze is geen uitzondering hier. 

Paar dingen die opvallen in Ecuador en onze mening hierover. Iedereen mag een andere hebben:

• Er lopen ontiegelijk veel honden rond. Naar verluid 3 per gezin en vooral ter bescherming van eigen huis en haard. Ze zijn niet vervelend of agressief, maar ook niet erg verzorgd. Echte gebruiksvoorwerpen.
• Men eet bovenmenselijk veel eieren hier. Ze zijn alleen te koop per 25 of meer op zo’n karton en in veel keukens staan 3 of 4 van die dozen. 
• Verkeer is geordend chaotisch. Je neemt voorrang of je bent het kwijt. Als men ziet dat jij ruimte nodig bent door bv. de weg op te rijden, dan geeft men die. Tegelijk wordt je links en rechts ingehaald als je een gaatje laat.
• Mensen zijn klein van stuk. We hebben ze gezien die de 1,4 meter niet halen, tussen de 1,5 en 1,6 meter is gemiddeld. 
• Mensen zijn i.h.a. vriendelijk, ze groeten en zijn behulpzaam. Minder opdringerig dan bv. in Afrika of Azië waar verkopers je zo ongeveer omver lopen. Als je aangeeft niks te willen is het prima.
• Land is achter in ontwikkeling als je het vergelijkt met Europa, men hecht niet aan luxe of kan het zich niet veroorloven. Hoog in de sierrastreek valt dat het meest op. Woninkjes die niet meer zijn dan wat klei en cement tegen bamboestokken gedrukt, geen ramen, bladerdakje. 2 koeien, paar lama’s, kinderen zijn thuis en krijgen geen onderwijs of hoogst zelden. In de steden is dat beter, met name in het zuiden, waar we nu zijn. Hier staan wat flatgebouwen en kantoorflats. De Amazone is nog een ander verhaal, daar wonen mensen nog in communities met weinig contact met de buitenwereld. Geen TV, geen internet, geen telefoon. Wij kunnen ons voorstellen dat hier veel inteelt vookomt. De ingrediënten zijn er in overvloed. Geen voorlichting, geen middelen, mannen maken de dienst uit. Kleine groepen in één community en weinig onderling contact omdat er bijna geen wegen zijn (alleen een bootje) en de afstanden groot. Vroeger spraken die communities ook allemaal nog een andere taal en verstonden elkaar niet. Nu schijnen ze wel bijna allemaal Spaans te spreken.