Woensdag 18 september - Isinlivi - Llullulama lodge

8 uur staat centraal ontbijt klaar. Totaal zijn er zo’n 30 reizigers in de lodge. Ontruimt is met veel fruit, yoghurt, muesli, wat brood en zoetigheid. En altijd eieren. We eten hier meer ei dan normaal in een jaar.

Doel vandaag is Quilotoa lake, een meer in een vulkaankrater. Die is ook nog actief dus is er altijd de hoop dat ie net op het moment dat er bij staat begint met wat spektakel. In de lodge hoofdzakelijk jonge mensen, 20 en 30 jarigen. Er is ook een ouder stel uit de VS, we schatten ze op zeker 70. Geeft weer hoop voor de komende jaren...

Reden om hier te zijn is ‘hiking’. Tochten van een uur tot meer dan 6 uur per dag en zelfs meerdere dagen door van dorp naar dorp te lopen. We vragen hoe we het best met de auto in Quilotoa komen, dan kunnen we daar rond het meer lopen. Nog altijd 12 kilometer. En dat is hier snel 3 uren of meer. We moeten terug van waar we kwamen en dan op enig moment linksaf richting Sichoz. Dat moment blijkt al na zo’n 200 meter, maar dat besef komt pas de volgende ochtend. In mijn beleving was er zo’n 6 kilometer terug een afslag. Dus wij terug en goed uitkijken. Er zijn wel wat zijwegen, maar nergens een aanduiding en de wegen zijn superslecht en lopen of steil omhoog of steil omlaag. Te uitdagend voor een Chevy Spark. Uiteindelijk gaat er ergens - we zijn dan haast een uur verder - in een dorpje een afslag naar links. Daar gaan ook twee motorrijders omlaag. Denk aan een heel slechte weg, denk even verder. Deze is nog erger en het wordt steeds steiler, gelukkig naar beneden. Na tien minuten komen we een klein vrachtautootje tegen, omgeven door dieseldampen. Ding stamt uit 1920 of zo. De chauffeur heeft nog een paar tanden die lange tijd geen prodent hebben gezien. Wij roepen vragend ‘Quilotoa??’. Si, maar in omgekeerde richting. Shit, keren is al bijna geen optie, maar hoe kom ik weer omhoog. De vrachtauto rijdt voorop en wacht geduldig. Steen voor steen en met stinkende koppeling komen we verder tot ergens een punt komt met keien die je niet wegtikt en die hoger liggen dan de bodem van de auto. Ogen dicht en gas. Na drie keer heen en terug komen we erdoor. Voor het eerst in lange tijd krijg ik complimenten van Petra. Deze rit is toch ergens goed voor....

We weten nu wel waar we niet hen moeten, maar niet de juiste weg. Lang verhaal kort, na bijna 5 uren bereiken we Quilotoa, het laatste deel over asfalt, dat we in principe bijna 20 kilometer hadden kunnen volgen.

Internet en dus routeplanner doet het niet hier en de bordjes zijn er niet. Bovendien heeft niemand hier een weet van afstanden. Het is echt waar, maar de inheemsen tellen van 1 naar 2 en dan naar veel. De meeste hebben veel kinderen ook, minstens drie dus.

Het is redelijk koud bij het meer, we lopen een klein stuk naar beneden de kratermond in, maar dat blijkt snel te veel. Omhoog is een kwestie van 5 stappen, een minuut hijgen en weer door.

Dan maar terug, het zal nu wel sneller gaan en bij de lodge is een Spa die lonkt voor Petra. Over asfalt gaat goed en na een kilometer of we zowaar een bordje met Isinlivi en een pijl recht naar beneden. Het is de bedoeling dat je gewoon de berm induikt en op een grindpad de weg vervolgt. Prachtig landschap en je cirkelt op immense hoogte door de toppen van de Andes. Nergens een herkenningspunten, maar gelukkig is er af en toe een 2G signaal. Dat geeft inzicht dat we goed zitten en over een kilometer of 22 in Isinlivi kunnen zijn. Mmmh, 22 km. Het zal wel, maar het blijft 22 en we komen geen stap verder. Na zeker 20 kilometer een stadje. Blijkt Sichos te zijn, eindelijk. Maar daar staat een bord dat aangeeft dat we terug moeten naar Isinlivi over dezelfde weg. What the hack... hoe dan. Ja maar, nee maar, kunnen we dan? Het is inmiddels 17 uur en met een dik uur is het donker, bovendien komt er wat mist opzetten. Terug dan maar. Er staan wel wat bordjes maar die zijn voor hikers en geven paadjes aan die je kunt lopen. Er is wel een afslag ergens maar geen enkele aanduiding erbij en Google Maps geeft anders aan.

Terug naar Sichos, het is al donker en we bereiden ons voor op een nachtje in de auto. Romantisch misschien, maar ook koud op ruim 2500 meter. En slapen onder een statief en telelens is niet wat je wilt.

in Sichos legt een nette man uit dat we toch echt terug moeten, beetje links aanhouden. Zelfde route die we hadden. En dan rijdt er opeens een Toyota hilux achter ons met weer zo’n prodentvriend. Ik blokkeer de weg en vraag ‘Isinlive????’. Het zal altijd onduidelijk blijven wat de man precies allemaal zei, maar ik begreep dat hij ook die kant op moest en dat ik hem moest volgen. De rest is gekkenwerk. Hij kent de weg en heeft 2,5 liter diesel en 170 PK onder de kap, ik heb 1 liter, 80 PK. Hij rijdt af en toe 60 en de weg is bochtig, dirtroad en heeft een afgrond die je niet wilt. En vlak achter iemand betekent stof, heel veel stof. 

Om 20 uur zijn we terug in de lodge, adrenalinepeil op max en we kunnen direct aan de maaltijd. Leuke avond gehad met vier Amerikanen, drie op een motor en een meisje dat aansloot. 

Mooi avontuur.