Vrijdag 13 september - ophalen huurauto

We laten Quito voor wat het is. In onze ogen niet veel. Blijkt dat we de huurauto toch op het vliegveld moeten ophalen, dus we laten een taxi ons oppikken bij Casa Aliso om 8:30 uur. Het gedoe met internet en het activeren van voldoende GB’s aan data wil niet echt lukken. De taxichauffeur zal ins wat helpen en krijgt van de receptie instructies. Al om 8:10 staat de beste man klaar en 8:15 rijden we de stad uit. Goed dat we hier niet starten met eigen auto want is is smoordruk en de regels in het verkeer zijn van ‘shares space’. Als ergens een gaatje is, dan steekt iemand ertussen. Bovendien daalt of stijg je erg. Hellingproef rijden is een must hier.

Vlak voor het nieuwe vliegveld, zo’n 20 km buiten Quito, rijden we langs een farmacie die kennelijk als tweede tak SIM kaarten oplaadt. Je moet het maar weten. Uiteraard geen woord Engels dus we tonen tien dollar en ze doet haar ding.  Verdomd het werkt maar het lijkt er op dat we slechts 1,5 GB krijgen. 

De taxi brengt ons keurig naar Avis en een uur later rijden we in een Chevo Spark richting Otavalo. Je moet bij het uitstappen opletten dat je de gordel afdoet, anders is het een onbedoelde rugzak, maar met passen en meten gaat alles erin.

De weg naar Otavalo is snel gevonden en de weg is prima de luxe. 4 en soms 6 banen. Keep Yourizon land is niet devies, bussen, motoren, alles scheurt je voorbij, links en rechts. En als de bus iemand moet oppikken stopt ie gewoon op de rechterstrook. Ook fietsers maken gebruik van de snelweg. Anders is er ook niet.

We zijn in korte tijd in de stad Otavalo en voor we het weten ook in het centrum met de beroemde markt met regionale goederen, vooral kleden, sjaals en poncho’s van lamawol. Ziet er best aardig uit. Er wordt een en ander aan souvenirs ingeslagen, zo snel waren we nog nooit klaar. En de tocht gaat iets verder naar Cotacachi, een vulkaan gebied, met mooie natuur, hoge bergen. In dit stadje doen ze veel met leer, maar een nieuw bankstelletje zit er niet in. Blijft bij een riem.

we slapen die nacht ergens hoog op een berg, met fraai uitzicht op de Imbabura, een vulkaan die al bijna 3000 jaar niks doet, het wordt dus hoog tijd. Maar er gebeurt ook die nacht niks helaas. Beetje vuurwerk zou mooi zijn geweest.

De lodge heet Sara lodge en ziet er op de plaatjes beter uit dan ie echt is. Veel te doen nog. Naast 3 honden en twee jonge mannen is er niemand. De mannen zijn blij met ons en doen hun stinkende best er wat van te maken. Er wordt heerlijk gekookt ook al hadden we elkaar beloofd vandaag niks te eten. We zaten nog vol van gister. Hadden we maar beter geluisterd, zo zal later blijken. Het is er winderig en koud op de kamer. Maar we krijgen extra dekens.