Dinsdag 24 september - naar Guayaquil

Doel van de dag was naar NP El Cajas, ergens tussen Cuenca en Guayaquil. Dat is een hooggelegen wetland waar je goed kunt hiken en dieren spotten. Maar er komt weinig van terecht want het regent, het is mistig.

We nemen een zo vroeg mogelijk ontbijt, maar het is nauwelijks de moeite waard. De Nass hotels hebben een beetje aan glans verloren, als het er op heeft gezeten ooit. We zijn heel vlot de stad uit en de weg kronkelt nog wat omhoog als we het NP bereiken, maar behalve de weg en wat berm zie je weinig. Bovendien is het stervenskoud buiten de auto. Even 4G aan en kijken hoe hoog we hier zitten. Pfffff 4300 meter. Geen wonder. Het is niet een goed idee te gaan hiken, de kans dat je hier verdwaald in het gebied is levensgroot, bovendien wordt je nat en je ziet niks. We denken even aan een NL stel dat hier een nacht geboekt heeft bij een tour en in een tent wil overnachten. Suicidal.

We dalen af richting Guayaquil en het lijkt wel een rechte lijn naar beneden. Dat moet ook ongeveer zo zijn, want Guayaquil ligt aan zee. De weg erheen is verbazend mooi qua landschap. Veel natte gebieden en zelfs rijstvelden met enorm veel black en turkey vultures in de lucht. Echt honderden. Ook veel koereigers en grote zilverreigers, zelfs een paar wattled Jacanas. Mooi! Wij vinden dat we niet zomaar ergens kunnen stoppen, anderen denken daar heel anders over want een snelweg geldt hier ook als fietspad, parkeerplaats en allerlei andere zaken. Veel huizen staan pal aan de snelweg en op- en afrijden naar je huis doe je als er een gaatje is. Men rijdt hier in de gaatjes die je vrij laat. En pas als het echt moet, geef je voorrang. Maar anders neem je dat, gebruikmakend van de claxon als het ook maar even kan. Ik zie geen middelvingers, geen boze reacties, ook niet als er even iets verkeerd wordt ingehaald. Kan gebeuren en weer verder.

We komen bij toeval nog in een natuurgebied terecht, waar een opzichter in keurig Engels wat uitleg geeft. Er is een wandeling van ruim 2 kilometer, in de verte hangen al wat black howler monkees in bomen. De beste man geeft de tip om wel wat antimuggenspray te gebruiken, het is muskietenseizoen. We zijn net 5 minuten onderweg of er zitten, ondanks de deet, welgeteld dan 50 muskieten op ons en er zweven nog meer rond het hoofd. Om gek van te worden. Stilstaan is geen optie, maar als je iets wilt zien is dat wel voorwaarde. We gaan terug, hier is niet te verkeren. Jammer. We naderen vlot Guayaquil en weg wordt 6 of 8 baans. Maar op enig moment,  midden in de topdrukte en in een walm van benzine en dieseldampen, een fietser op de meest linkerbaan. Moet kunnen, gewoon ontwijken. Het vliegveld komt in zicht en vrij vlot daarna ook hotel Unipark waar we de laatste nacht op de vast wal doorbrengen. Morgen naar Galapagos. Het is druk in de stad, niet anders dan Utrecht of Amsterdam. Stapvoets rijden en vooral dicht op de bumper van degene die voor je rijdt, anders is het plekje verkeken.

Rond 17 uur staan we voor het hotel en voor we het weten staan onze spullen op een karretje van een bellboy en heeft iemand van vallet parking de autosleutels. Het zal allemaal wel. Hotel is prachtig, uitzicht op een klein park en een grote kerk. Dat had beter andersom gekund. Airco, enorm bed, mooie badkamer, top ontvangst. Zo veel hadden we nog niet gehad in lange tijd. Ik sta net onder de douche of er wordt gebeld. Vallet Parking in het Spaans, waar de auto heen moet en wanneer ik hem weer ophaal. “In an hour and a half”, Que?? “In 90 minutes”.... mañana ??? No, in one hour, UNA ora!!!! OK Mañana?!?! nononono, I’m on my way... gelukkig staat ie nog voor de deur en rijden we snel naar Avis bij het vliegveld, dan zijn we dat ding kwijt. Het is spitsuur en het gaat auto voor auto. Probleem is dat de weg van 3 naar 2 naar 3 naar 4 weer naar 2 gaat en de strepen ontbreken. Soms staan er 7 of 8 auto’s in de trechter te toeteren om wiens bumper net een centimeter verder stond en dus eerst mocht. De Chevy Spark is de mini onder de auto’s hier en elk gevecht verlies ik, dus we doen er zeker een half uur over om 6 kilometer verderop de auto uiteindelijk bij het vliegveld neer te zetten, vlakbij het Avis kantoor. De rest is eenvoudig, in een minuut of tien zijn we klaar. 

Met de taxi terug naar het hotel gaat veel sneller, de stad in staat nauwelijks file. Snel een restaurant zoeken is lastiger, veel vis en dus niks of fastfood. Uiteindelijk belanden we in het restaurant van Unipark hotel, alleen duurt de bediening hier zo lang dat Petra’ s Spa- momentje er bij inschiet. Jammer. Morgen om 8 uur alles ingepakt beneden present voor de shuttle naar het vliegveld en dan naar Galapagos. We laten een koffer achter in het hotel, over een week zijn we hier weer.